Breadcrumb
2 maart | Monique Aalbers
Er waren wel vijf redenen om me aan te melden als hulpouder bij het Winterkamp. Vier ervan kwamen voort uit persoonlijke overtuigingen en mijn motto:
- Je krijgt spijt van de dingen die je níet doet.
- Ik heb altijd last van FOMO (fear of missing out - en dit kamp maak je anders nooit meer mee!),
- Ik hou van Pippi Langkous’ stelregel ‘ik heb ’t nog nooit gedaan, dus denk dat ik dit wel kan’
- En ik ben dol op het delen van verhalen en belevingen.
Dus ook het delen van de ervaring van het Winterkamp met mijn zoon. Want dat dit iets bijzonders is, zo’n 60 kilometer wandelen met je klas- en jaargenoten, is al een verhaal op zich.
Maar bovenal raakte ik geïnspireerd tijdens de voorlichtingsavond voor alle ouders door het vlammende betoog van mevrouw Renaud. Dat was dus de vijfde reden.
Bij de draaiboekbespreking van ‘ons’ kamp 3 werd bevestigd dat het Winterkamp iets bijzonders moest zijn: maar liefst drie van de zes ouders gingen voor een tweede of zelfs derde keer mee. En daar kwam last minute nog een ‘grote zus van’ van 21 jaar bij, die zelf als derdeklasser mee op kamp ging.
In de weken naar het kamp hoorde ik van zovele Leidenaren, collega’s, kennissen, vrienden, sportgenoten, hun ervaringen, soms van wel veertig jaar geleden. En allemaal positief. Het beetje koud-weer-vrees dat ik vooraf had (ik ben niet bestand tegen kou, dacht ik) tackelde ik door een onwaarschijnlijk dikke jas die zich gedroeg als een slaapzak mee te nemen, met natuurlijk thermo ondergoed, fleecedekens, een warme slaapzak en dito matje.
Wat volgde was een kamp waarin per uur mijn respect voor het team van LO-docenten groeide. Alles ging gemoedelijk, vrolijk, in relatieve rust, al werd er keihard gewerkt, weinig geslapen, veel gesjouwd, heen en weer gelopen en gereden. Er was oog voor elk kind en als het even tegenzit door blaren, pijnlijke voeten of schouders, was er een bemoedigend woord of schouderklop. We vormden één team, leerkrachten en ouders, die er alles aan deden om de leerlingen zélf met hun voltallige groepje over de finish te laten komen.
Mijn bewondering voor die 75 leerlingen die tijdens kamp 3 deelnamen, groeide eveneens bij elke post waar wij ze opvingen. Wat hebben kids een veerkracht, humor, doorzettingsvermogen en vertrouwen, ook al konden sommige leerlingen er wat later op de dag flink doorheen zitten, ze gingen er toch voor. Het waren maar twee dagen, maar met een grote, positieve impact!
